WASHINGTON, June 17, 2011 - Two Iranian doctors who were jailed three years ago for allegedly plotting to overthrow the government were awarded a global health prize on Thursday for their efforts to treat patients with HIV.

Kamiar and Arash Alaei were arrested in June 2008 and accused of communicating with the United States in a bid to unseat the regime of Iranian President Mahmoud Ahmadinejad.

Kamiar, 37, was released several months ago and was on hand to accept the award in Washington, but his elder brother Arash, 42, remains in Tehran's Evin prison where he is serving a six-year sentence.

Until Arash is set free, Kamiar said he cannot move forward with his life.

"I feel I am not released yet," he said in an interview with AFP before he accepted the Global Health Council's Jonathan Mann Award for Global Health and Human Rights.

"The majority of nights I go back to prison and I continue my life in prison," he said.

Kamiar served two and a half years -- a term he remembers as "870 days, 3,800 hours" -- and is hopeful that Arash will be eligible for release soon because he has now served half his sentence.

He declined to discuss the details of his detention, except that he was kept in solitary confinement for two months. After eight months in prison, he was allowed to see his brother, he said.

The pair, known for their efforts to help drug addicts infected with HIV and improve conditions for sick prisoners, were not allowed to work as doctors while behind bars.

Instead, Kamiar said they took on the role of peer counselors, teaching fellow prisoners about basics such as hand-washing, and holding informal talks with them about HIV, tuberculosis, and infectious diseases.

The Alaei brothers are regarded as pioneers of AIDS treatment in Iran, where discussions about sex and drugs are often taboo.

Data is scarce about the prevalence of HIV/AIDS in the Islamic republic, but according to UNAIDS there were 5,000-10,000 infections in 2009 and about nine percent of people with advanced HIV infection were being treated with antiretroviral drugs.

The brothers began treating HIV-positive patients in the late 1990s, and they developed a three-pronged program that integrated prevention, care and social support.

This "triangular" approach to AIDS care was first tried in a prison in their hometown of Kermanshah and later became recognized as a best practice model in the Middle East.

The Alaei brothers were not born in poverty but were taught by their father, a Persian literature teacher, to use their education to help others.

"He motivated us to do the public good, even if the community doesn't understand the situation," said Kamiar.

Physicians for Human Rights has helped organize a letter-writing campaign across 80 countries urging the brothers' release.

"The appeal has been to allow the brothers to do their work," said Susannah Sirkin, deputy director of PHR.

"This is not a political campaign. This is a campaign by colleagues, many of whom know the brothers and their work directly because they have worked in concert with them or been inspired by their pioneering efforts inside Iran."

Kamiar said he was detained when he took a summer break from his US studies and went to work in Iran for a few months, and has been unable to understand why he was jailed.

"When you do some good, you don't expect to be in prison," Kamiar said.

"But I never got disappointed because I believe what I did was right. I love my work, and until the last moment of my life I will do public health, specifically for neglected populations."

After his release, Kamiar quietly returned to Albany, New York where he lives with his sister and is finishing up his doctoral degree.

The dean of the school of public health at the State University of New York at Albany, Philip Nasca, told AFP that Kamiar used some of his time in jail to teach himself Spanish, and was able to speak it with local patients during a recent trip to the Dominican Republic.

"I think he kept his intellectual life alive and his mental life alive," said Nasca.

According to Jeff Sturchio, president of the US-based Global Health Council which gave out the $10,000 award, the brothers serve as a powerful symbol for health professionals worldwide.

"They really put themselves at risk in advocating for the rights of people living with HIV and AIDS," said Sturchio.

"If there are still places in the world where people are put in prison just because they are advocating for the rights of people with HIV, then that is a world that we would like to see changed."

Mumbai (IANS) The darkest total lunar eclipse of this century, which will be visible throughout India, will occur June 15, an official of the Nehru Centre said Friday.

On the night of June 15, the sun, earth and moon will come in a straight line and the earth's shadow will eclipse the full moon passing through it.

As the moon slips into the earth's "umbra" (dark shadow), it will slowly assume a coppery red colour, making it a not to be missed spectacle.

The lunar eclipse will start at 23:53 p.m. and end at 03:32 a.m. on June 16, and will be visible all over India, the Middle East, southern Europe and northern Africa.

This will be the darkest lunar eclipse over the Indian skies this century. The previous darkest lunar eclipse took place four decades back, on Aug 6, 1971.

The year's second and final lunar eclipse will occur Dec 10, but it will be visible only in Eurasia, Australia and north-western parts of North America.

Weather conditions permitting, since monsoon is just starting on the sub-continent, the Nehru Centre and other scientific organisations shall make special arrangement to enable people view the total lunar eclipse.

Earlier this year, two solar eclipses have also occurred but they were not visible in India.

(၁) စိတ္ဝိညာဥ္ကို လွဲက်င္းပါ

လူအမ်ားက အိမ္ခန္းေတြရွင္းလင္းၿပီးေနာက္ သန္႔ရွင္းသြားတဲ့ခံစားမႈမ်ဳိးကို
ႏွစ္သက္ၾကတယ္။ အဲဒီလိုပဲ ဆံပင္ညႇပ္ၿပီးေနာက္ ေပါ့ပါးသပ္ရပ္သြားတဲ့
ခံစားမႈမ်ဳိးကိုႏွစ္သက္ၾကတယ္။ အေၾကာင္းက ပိုလွ်ံတာေတြကို
ရွင္းထုတ္ပစ္လိုက္လို႔ျဖစ္တယ္။

ကေလးဘဝက ေပ်ာ္စရာေကာင္းပါတယ္။ သူတို႔မွာ ဘာေတြးေတာခံစားမႈ၊
ဘာစိတ္ညစ္စရာမွ မရွိေသးလို႔ျဖစ္တယ္။ အရြယ္ေရာက္ေနၿပီျဖစ္တဲ့
ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာေတာ့ ဘဝရဲ႕ဖိစီးမႈေတြ၊ ေတြးေတာမႈေတြက
ရႈပ္ေထြးမ်ားျပားၿပီး နာက်င္ခံစားမႈေတြကို တိုးခ်ဲ႕ေနၾကပါတယ္။

ကြန္ျပဴတာက Recycle Binကို မၾကာခဏ ရွင္းေပးရတယ္ဆိုတာကို
ကြန္ျပဴတာသံုးသူတိုင္း သိၾကပါတယ္။ ဒါမွ ေနရာလြတ္မ်ားမ်ားမယူဘဲ
ကြန္ျပဴတာရဲ႕အရွိန္ကို ျမန္ေစမွာျဖစ္တယ္။ လူရဲ႕ဦးေႏွာက္ကလည္း
အဲဒီအတိုင္းျဖစ္တယ္။ အရာတိုင္းကို ခ်န္ထားလို႔မရပါဘူး။
အသံုးမဝင္ေတာ့တာေတြကို ပစ္ထုတ္ရပါတယ္။ ထက္ျမက္သူေတြက အေကာင္းအဆိုးကို
ေရြးခ်ယ္ႏိုင္သူ၊ အခ်ိန္အခါကို သိတဲ့လူျဖစ္တယ္။ စိတ္ခံစားမႈမ်ားတဲ့လူေတြက
ခရီးေဝးေဝး မတြင္သလို၊ စိတ္ခံစားခ်က္ လံုးဝမရွိသူေတြက အမ်ားအားျဖင့္
ဆင္ျခင္တံုတရား ကင္းမဲ့ပါတယ္။

ဘဝမွာလည္း အဲဒီအတိုင္းပဲျဖစ္တယ္။ စိတ္ကို
အၿမဲမျပတ္သန္႔ရွင္းမႈေတြလုပ္ၿပီး စြန္႔သင့္တာကို စြန္႔ရပါတယ္။ "ဘဝမွာ
သြပ္သိပ္ထိုးထည့္ထားတဲ့ ပစၥည္းနည္းေလ စြမ္းရည္ေတြကို
ပိုထုတ္ေဖာ္ႏိုင္ေလျဖစ္တယ္"။ ျပဇာတ္တစ္ခုမွာ လူတစ္ေယာက္
အျခားလူတစ္ေယာက္ကို "သြားပါ.. ေနာက္မလွည့္ၾကည့္စတမ္း ထြက္သြားပါ။
မျဖစ္ေျမာက္မခ်င္း မျပန္လာပါနဲ႔"လို႔ဆိုတယ္။ ဆိုလိုခ်င္တာက
လက္ရွိေနရာကခြာခိုင္းၿပီး အတိတ္က ျဖစ္ခဲ့သမွ်အရာေတြထဲ သူနစ္ဝင္
မေနေစခ်င္လို႔ျဖစ္တယ္။

စိတ္ဝိညာဥ္ကို လွဲက်င္းတာဟာ ရုန္းကန္လႈပ္ရွားမႈတစ္မ်ဳိးျဖစ္တယ္။
လူ႔ဘဝဆိုတာ အၿမဲတမ္း လက္ျပႏႈတ္ဆက္ေနတဲ့ ခရီးစဥ္တစ္ခုျဖစ္တယ္။
အရြယ္ေရာက္ခ်ိန္မွာ ဇာတိေျမကိုခဲြခြာရတယ္။ နာက်င္ေၾကကဲြသူက
နာက်င္ေၾကကဲြခဲ့ဖူးတဲ့ေနရာကို ႏႈတ္ဆက္တယ္။ သိမ္းငွက္ေတြက
ၿငိမ္းေအးသက္သာတဲ့ဘဝကို ႏႈတ္ဆက္ရတယ္။ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းက ေၾကကဲြျခင္းကို
ႏႈတ္ဆက္ရတယ္။ ႏႈတ္ဆက္ျခင္းမရွိရင္ ႀကီးျပင္းျခင္းဆိုတာလည္း
ရွိမွာမဟုတ္ဘူး။ ႀကံ့ခိုင္သန္မာဖို႔အတြက္ ေခါင္းငဲ့လွည့္ထြက္ရဲရတယ္။
ပိုေကာင္းတဲ့ေတြ႔ဆံုျခင္းအတြက္ ခဲြခြာတာျဖစ္တယ္။


(၂) လက္လြတ္တာဟာလည္း ခြင့္လႊတ္သည္းခံျခင္းတစ္မ်ဳိး

လူတစ္ေယာက္ကလည္း ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံနဲ႔တူပါတယ္။
ခြင့္လႊတ္သည္းခံျခင္းမရွိရင္ ႀကီးျပင္းျဖစ္ထြန္းတာေတြ ရွိမွာမဟုတ္ဘူး။
ေအာင္ျမင္တဲ့အခ်က္ေတြထဲမွာ စိတ္သေဘာထားႀကီးျမတ္တာက ပထမ၊ ဒါမွမဟုတ္
ခြင့္လႊတ္သည္းခံျခင္းက ပထမဆိုရင္လည္း မွားမယ္မထင္ပါဘူး။

တစ္ခါတေလမွာ တုန္႔ျပန္တိုက္ခိုက္မယ့္စကားကို လက္လြတ္လိုက္တာ၊
ေဒါသထြက္တဲ့အျပဳအမႈကို လက္လြတ္လိုက္တာ၊ ကလဲ့စားျပန္ေခ်မယ့္ဆႏၵကို
လက္လြတ္လိုက္တာဟာလည္း ခြင့္လႊတ္ျခင္းတစ္မ်ဳိးပဲျဖစ္တယ္။

ထက္ျမက္တဲ့လူေတြက ေျဖရွင္းခ်က္ေပးတာကို အၿမဲလက္လြတ္ၾကတယ္။
ေျဖရွင္းခ်က္ဆိုတာ အကာအကြယ္လို႔ လူအမ်ားက ျမင္ၾကတယ္။ "တခ်ဳိ႕အခ်ိန္အခါမွာ
ေျဖရွင္းခ်က္ဆိုတာ မလိုပါဘူး။ ရန္သူက သင့္ေျဖရွင္းခ်က္ကို မယံုဘူး။
သူငယ္ခ်င္းက သင့္ေျဖရွင္းခ်က္ကို မလိုဘူး"။ ဒါေၾကာင့္
ကိစၥေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ နဂိုကတည္းက ေျဖရွင္းခ်က္ဆိုတာ လိုကိုမလိုတာပါ။
ေကာင္းကင္မၾကည္လင္တာ မိုးသဲသဲမည္းမည္း ရြာမခ်လို႔ပါ။
သဲသဲမည္းမည္းရြာခ်ခဲ့ရင္ ေကာင္းကင္က ၾကည္လင္သြားပါတယ္။

ေအာင္ျမင္တဲ့လူေတြဟာ အဆူအဆဲခံရမွာကို မေၾကာက္ၾကဘူး။ အေၾကာင္းက
အလုပ္လုပ္သူတိုင္းမွာ အမွားအယြင္းဆိုတာရွိတယ္၊ လူေတြနဲ႔ ထိေတြ႔ဆက္ဆံရတယ္၊
လူတခ်ဳိ႕ရဲ႕ မၾကည္လင္တာကို ခံရတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေလာကမွာ
၁ဝဝ%အျပည့္ဆိုတဲ့အရာက နည္းပါးလို႔ ၅ဝ%ေသာလူေတြက
သင့္ကိုအားေပးေထာက္ခံရင္ပဲ မဆိုးေတာ့ပါဘူး။ ဆန္႔က်င္ေဝဖန္တာေတြကို
ခံႏိုင္ဖို႔ ကိုယ္တိုင္ေလ့က်င့္ယူရတယ္။ ေဝဖန္ခ်က္ေတြထဲကေန
အႀကံဉာဏ္ယူရဲရတယ္။ ဆန္႔က်င္ေဝဖန္သူေတြကို မေက်မနပ္ မျဖစ္ပါနဲ႔။
သူတို႔မွာလည္း သူတို႔ရဲ႕လြတ္လပ္တဲ့ အေတြးအျမင္ေတြရွိႏိုင္တယ္။ သူတို႔နဲ႔
ျငင္းခုန္ရန္ျဖစ္ဖို႔ သင့္ခြန္အားကို မျဖဳန္းတီးပါနဲ႔။ သင္ေရွ႕ဆက္
ခရီးႏွင္ရဦးမယ္။


(၃) အခ်ိန္က အလွေတြကို ဖန္တီးတယ္

လူတိုင္းလိုလိုမွာ နာက်င္ေၾကကဲြရာေနရာေတြ ရွိၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္
ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္လည္း အဆန္းေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။
တခ်ဳိ႕အေရးပါတယ္ဆိုတဲ့ေနရာေတြ-- ဥပမာ-- ဇာတိေျမ၊ မိခင္ေက်ာင္း၊
အခ်စ္ဦးနဲ႔ေတြ႔ခဲ့ရေနရာ.....စတဲ့.... စတဲ့ေနရာေတြကို
စိတ္လိုလက္ရျပန္လာသူေတြ နည္းၾကတယ္။ အဲဒီေနရာေတြမွာ ဇာတ္လမ္းေတြ၊
အတည္ျဖစ္ခဲ့တာေတြ အမ်ားႀကီးရွိခဲ့လ႔ိုျဖစ္တယ္။ အဲဒီေနရာကိုျပန္ေရာက္ရင္
အတိတ္ကိုျပန္တမ္းတမိၿပီး နာက်င္ေၾကကဲြရတယ္။

အရာအားလံုးကို သိျမင္သြားတဲ့အခ်ိန္က ဆံုးရႈံးစရာေတြ ဘာမွမရွိေတာ့ဘူးလို႔
သိတဲ့အခ်ိန္ျဖစ္တယ္။ အခ်ိန္က အရာရာကိုတိုက္စားသြားၿပီး လွပတဲ့
အမွတ္တရေတြ၊ ႏုပ်ဳိတဲ့ အမွတ္တရေတြ၊ ႀကီးျပင္းတဲ့ အမွတ္တရေတြ၊
ရုန္းကန္ခဲ့တဲ့ အမွတ္တရေတြကိုပဲ ခ်န္ခဲ့ပါတယ္။ ပုခံုးခ်င္းတိုက္သြားတဲ့
ႏႈတ္ဆက္အၿပံဳးေတြ၊ အထီးက်န္ညထဲက ေႏြးေထြးတဲ့အလင္းေရာင္ေတြ ဒါေတြကို
အမွတ္တရခ်န္ခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာင္းအထိမ္းအမွတ္ပဲြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို
ကၽြန္ေတာ္တက္ေရာက္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္စိကို စြတ္စိုေစခဲ့တာက
ေငြေရာင္ဆံပင္တို႔ရဲ႕ ျပန္လည္ေတြ႔ဆံုျခင္း မ်က္ရည္ေတြပဲျဖစ္ပါတယ္။
အခ်ိန္က သံမဏိလိုမာေက်ာတဲ့ အသဲဝိညာဥ္ကို ေပ်ာ့ေပ်ာင္းေစခဲ့ပါတယ္။

မနာလိုဝန္တိုျခင္းဆိုတာ နီးစပ္တဲ့ေနရာ၊ နီးစပ္တဲ့နယ္ပယ္မွာျဖစ္ပြားၿပီး
သေဘာထားကဲြလဲြမႈဆိုတာ စိတ္ဝင္စားမႈတူညီတဲ့အရာက စျဖစ္ပြားတယ္လို႔
စိတ္ပညာရွင္ေတြက ဆိုခဲ့ပါတယ္။ သက္ရွိသတၱဝါအားလံုးက
ျပင္းထန္တဲ့ရုန္းဆန္မႈေတြမွာ ဇာတိရုပ္ေပၚပါတယ္။ သက္ရွိသတၱဝါေတြက
မ်ဳိးပြားျမန္ဆန္တဲ့ အေလ့အထျဖစ္ၿပီး သဘာဝအရင္းအျမစ္ေတြ အကန္႔အသတ္ရွိတဲ့
အေျခအေနမွာ ရွင္သန္ဖို႔ ရုန္းကန္ၾကရတယ္။ အျပင္းထန္ဆံုး ရုန္းဆန္မႈေတြက
တူတဲ့မ်ဳိးရိုးအုပ္စုအခ်င္းခ်င္းေတြမွာ ျဖစ္ၾကတာမ်ားတယ္။ သူတို႔က
တစ္ေနရာတည္းမွာ အတူေနၾကၿပီး တူတဲ့စားနပ္ရိကၡာေတြကို လိုအပ္လို႔ျဖစ္တယ္။

ျပင္းထန္ထိတ္လန္႔စရာ ဆက္ဆံေရးတခ်ဳိ႕က အခ်ိန္နဲ႔အကြာအေဝးကို လိုပါတယ္။
အကြာအေဝးေဝးေလ ျပင္းထန္မႈက ေလ်ာ့နည္းေလလို႔ ခံစားရတယ္။ အေဝးကေနၾကည့္ရင္
အရာရာတိုင္းက လွပေနတတ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ေျဖရွင္းလို႔မရတဲ့အရာေတြအတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔
ဝမ္းနည္းစိတ္ညစ္ေနစရာ မလိုပါဘူး။ ဒီ့ထက္ ပိုေျဖရွင္းရခက္တဲ့အရာေတြလည္း
အခ်ိန္ရဲ႕တိုက္စားမႈေနာက္ ေမ်ာပါသြားၾကပါတယ္။ မေတာ္တဆပဲျဖစ္ျဖစ္၊
အထင္လဲြတာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အေရးမလုပ္တာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေတြေဝတာပဲျဖစ္ျဖစ္ ..
အရာအားလံုးကို အခ်ိန္က တျဖည္းျဖည္း တိုက္စားသြားပါလိမ့္မယ္။

(၄) ေနာက္ဆုတ္တဲ့ အတတ္ပညာ

ဘယ္ေလာက္ေကာင္းတဲ့ မ်က္လံုးပဲျဖစ္ျဖစ္ အရာတစ္ခုကို ၾကာၾကာၾကည့္မိရင္
ေညာင္းညာတတ္တာပါပဲ။ လူရဲ႕ခႏၶာကိုယ္၊ ခံစားခ်က္နဲ႔ အသိပညာက လူတစ္ေယာက္ကို
အျမင့္မွာၾကာၾကာရပ္ႏိုင္ဖို႔ မစြမ္းသာခဲ့ပါဘူး။ ဘဝ
တပတ္လည္အခ်ိန္အတြင္းမွာ အဆင္းနဲ႔ မလဲြမေသြႀကံဳရတာလည္းရွိတယ္။
အခ်ိန္တစ္ႏွစ္ဟာ ဘဝတပတ္လည္တဲ့အခ်ိန္ျဖစ္တယ္။

"အခ်ိန္အခါနဲ႔လိုက္ၿပီး လွလွပပေရွ႕တိုးတတ္တာနဲ႔ လွလွပပေနာက္ဆုတ္တတ္တာေတြက
ဘဝမွာ အေရးပါတဲ့အရာျဖစ္တယ္။ လူေတြကိုကူညီဖန္မ်ားရင္
ကံေကာင္းျခင္းနတ္သမီးကလည္း ပင္ပန္းတတ္သတဲ့"။ အေရးႀကီးတာက စင္ေပၚတက္ခ်ိန္
လူေတြရဲ႕ေထာမနာသံကိုရဖို႔ထက္ စင္ေအာက္ဆင္း ခဲြခြာခ်ိန္မွာ သင့္ကို
လူေတြလြမ္းဆြတ္ေနဖို႔ပဲျဖစ္တယ္။

ေနာက္ဆုတ္တဲ့ အတတ္ပညာက အစေကာင္းရင္ အဆုတ္ေကာင္းတယ္ဆိုေပမယ့္ စိတ္လိုလက္ရ
ေနာက္ဆုတ္ျခင္းက စိတ္လိုလက္ရ ေရွ႕တိုးျခင္းထက္ ခက္ခဲပါတယ္။
ေတာင္ထိပ္ေပၚမွာ အရာရာကလွပေနၿပီး ေတာင္ဆင္းတဲ့အခ်ိန္ လူက
ပင္ပန္းႏႈံးခ်ိေနခဲ့လို႔ျဖစ္တယ္။ ဒီတစ္ေတာင္ကိုမဆင္းရင္
ေနာက္တစ္ေတာင္ကိုတက္ဖို႔ အခြင့္မရပါဘူး။ လူ႔ဘဝတစ္သက္မွာ
ေတာင္ေပါင္းမ်ားစြာ တက္ရပါတယ္။ ေတာင္တိုင္းေတာင္တိုင္းမွာ
ထူးျခားမႈေလးေတြရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္ေတာင္ကမွ သင့္အၿမဲရပ္ေနဖို႔
မထိုက္တန္ခဲ့ပါဘူး။ ေက်ာက္တံုးေတြက လိွမ့္ေနမွ ေရညႇိမကပ္မွာျဖစ္တယ္။

(၅) ဘာပဲ႐ႈံး႐ႈံး စိတ္ခံစားခ်က္ကို မ႐ႈံးေစနဲ႔

"လူတစ္ေယာက္ကို အၿပံဳးတစ္ပြင့္ေပးလိုက္ရလို႔ သင့္မွာ
တစ္ခုခုဆံုး႐ႈံးသြားရတယ္ဆိုတာ မရွိပါဘူး။ အၿပံဳးက ေရာင္ျပန္ဟပ္ပါတယ္"။
ကိုယ္ဘယ္လိုေပးဆပ္ရင္ ဘယ္လိုျပန္ရတာပါပဲ.... ၿပံဳးရယ္တာကို
မႀကိဳက္တဲ့လူဆိုတာ မရွိပါဘူး။

ဒါေပမဲ့ ၿပံဳးရယ္ႏိုင္တဲ့အရာေတြက သင့္ကိုယ္ေဘးမွာ အၿမဲမရွိႏိုင္ဘူး။
သင့္ကို စိတ္ရႈပ္၊ စိတ္ညစ္ေစတဲ့အရာက ေတာ္ရံုနဲ႔ မေပ်ာက္ပ်ယ္သြားဘူး။
ကိုယ္ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္သူနဲ႔ အၿမဲအတူမေနရ၊ ကိုယ္သေဘာက်တဲ့အရာကို
မပိုင္ဆိုင္ရတာေတြက လူေတြရဲ႕မေပ်ာ္ရႊင္တဲ့ရင္းျမစ္ျဖစ္တယ္။
သူတို႔နဲ႔အတူမေနရရင္ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းဆိုတာလည္း မရွိလို႔ျဖစ္တယ္။

တေလာက ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ေတြ အရမ္းရႈပ္ေထြးခဲ့တယ္။
ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တဲ့ေကာင္မေလးက ကၽြန္ေတာ့္ကို ဂရုမစိုက္လို႔ျဖစ္တယ္။
ကၽြန္ေတာ္ေသေသခ်ာခ်ာလုပ္ခဲ့တဲ့ စာမူကိုလည္း ဟိုျပင္လိုက္ ဒီျပင္လိုက္၊
မၾကာခဏ ကၽြန္ေတာ္ဖ်ားနာၿပီး က်န္းမာေရးလည္း ခၽြတ္ယြင္းခဲ့တယ္။
ကၽြန္ေတာ့္ေန႔စဥ္ဘဝေတြ ေျပာင္းဆန္ခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ
သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က "ဘာပဲ႐ႈံး႐ႈံး စိတ္ခံစားခ်က္ေတာ့ မ႐ႈံးေစနဲ႔။
လက္လြတ္သင့္တာေတြ လက္လြတ္လိုက္ပါ"လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို အသိေပးတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္ ခ်က္ခ်င္းေျပာင္းလိုက္တယ္။ အဲဒီေကာင္မေလးကို
ကၽြန္ေတာ္မရွာေတာ့ဘူး။ စာမူကိုလည္း အဆံုးသတ္ၿပီး
စာအုပ္တိုက္ပို႔လိုက္တယ္။ ပ်င္းရိၿငီးေငြ႔ၿပီး မသပ္ရပ္တဲ့ဘဝကို
ကၽြန္ေတာ္စြန္႔လြတ္လိုက္တယ္။ ေန႔တိုင္း ေဘာလံုးကစား၊ အေျပးေလ့က်င့္တာေတြ
ကၽြန္ေတာ္လုပ္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ ကၽြန္ေတာ့္က်န္းမာေရးေတြ
ေကာင္းလာခဲ့တယ္။ စာမူလည္း အေရြးခံခဲ့ရတယ္။ အဲဒီေကာင္မေလးကို
ကၽြန္ေတာ္ဂရုမစိုက္ေတာ့ဘဲ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္ စ,ဂရုစိုက္လာခဲ့တယ္။

လူတစ္ေယာက္ ဒါမွမဟုတ္ အရာတစ္ခုက သင့္ကိုမေပ်ာ္ရႊင္ေစတာဟာ
အေၾကာင္းရင္းတစ္ခုခုေၾကာင့္ ျဖစ္တယ္။ တခ်ဳိ႕အေၾကာင္းရင္းကို
သင္အခ်ိန္အၾကာႀကီးသံုးၿပီးမွ သိနားလည္ရသလို တခ်ဳိ႕အေၾကာင္းရင္းက
သင္တစ္သက္ နားမလည္ခဲ့တာလည္းရွိတယ္။ ဒါေတြဟာ အေရးမႀကီးပါဘူး။ အေရးႀကီးတာက
ဒါေတြဟာ သင့္ကို မေပ်ာ္ရႊင္ေစဘူး၊ သင့္ခံစားခ်က္ကို ေႏွာင့္ယွက္တယ္၊
သင့္ရဲ႕ ဆင္ျခင္ဆံုးျဖတ္ဉာဏ္ကို အဟန္႔အတားျဖစ္ေစတယ္။ သင့္အခ်ိန္ကို
ျဖဳန္းတီးေစတယ္။

သင့္ကို အသစ္တဖန္နားလည္ေစမယ့္ အခြင့္အေရးေတြ တျခားလူကိုေပးလိုက္ပါ။
က်ယ့္ျပန္႔တဲ့ ေလာကႀကီးအေၾကာင္း နားလည္ဖို႔ သင့္ကိုယ္သင္
အခြင့္အေရးေပးလိုက္ပါ။ ဘာပဲ႐ႈံး႐ႈံး စိတ္ခံစားခ်က္ကိုေတာ့ မ႐ႈံးပါေစနဲ႔။