5:49 AM Posted In Social section Edit This 0 Comments »
လု…လူ…လူး…
“မႏုႆ”ဟူေသာ ပါဠိစကားလုံးကုိ “လူ“ဟု ျမန္မာျပန္ဆုိၾက၏။ လူသည္ ႐ုပ္နာမ္ႏွစ္ပါးျဖင့္ ဖဲြ႕စည္းထားသည့္ သတၱ၀ါမ်ားတြင္ ပါ၀င္သည့္ သတၱ၀ါတစ္မ်ိဳး ျဖစ္၏။ သုိ႔ေသာ္ သာမန္သတၱ၀ါကား မဟုတ္။ ဘုန္းကံႀကီးမားသည့္ သတၱ၀ါ၊ တန္ဘုိးရွိသည့္ သတၱ၀ါ၊ အသိဉာဏ္ရွိသည့္ သတၱ၀ါ၊ အရာရာကုိ ရေအာင္လုပ္ႏုိင္သည့္ သတၱ၀ါ ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ႐ုပ္နာမ္ႏွစ္ပါး ပုိင္ဆုိင္ထားေသာ သတၱ၀ါခ်င္းတူေသာ္လည္း လူဟူေသာ သတၱ၀ါ၏ ဘ၀သည္ အျမင့္ျမတ္ဆုံးဘ၀၊ ရခဲသည့္ဘ၀၊ ကုိယ္ပုိင္အစြမ္းျဖင့္ အစစအရာရာကုိ ရယူႏုိင္သည့္ဘ၀၊ အျမင့္ဆုံးသုိ႔ တတ္လွမ္းႏုိင္သည့္ဘ၀ဟု ဆုိၾကျခင္းျဖစ္၏။ ဗုဒၶစာေပတြင္ လူ႔ဘ၀သည္ ရခဲ့သည့္ ဒုလႅဘတစ္ခု ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အေကာင္းဆုံး သုဂတိဘ၀တစ္ခု ျဖစ္ေၾကာင္း၊ စၾကာ၀ေတးမင္း အျဖစ္မွသည္ အႏႈိင္းမဲ့ သဗၺညဳတ ဘုရားအျဖစ္အထိ လူဘ၀ျဖင့္ ရယူႏုိင္ေၾကာင္း၊ ကံ ဉာဏ္ ၀ီရိယ သုံးမ်ိဳးလုံး ညီညြတ္စြာျဖင့္ ႀကိဳးစားႏုိင္ပါက လူသည္ မျဖစ္ႏုိင္သည့္အရာ မရွိေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ ေဖာ္ျပထားခ်က္မ်ား ရွိ၏။ ဆုိလုိသည္မွာ လူသည္ သတၱ၀ါမ်ားထဲတြင္ အျမင့္ျမတ္ဆုံးႏွင့္ စြမ္းအားအရွိဆုံး သတၱ၀ါျဖစ္ၿပီး လူ႔ဘ၀သည္လည္း အဖုိးတန္ဆုံး ဘ၀တစ္ခု ျဖစ္သည္ဟု ဆုိလုိျခင္းျဖစ္၏။
မွန္၏။ လူ႔ဘ၀ကုိ ရလာၾကသည့္ လူမ်ားသည့္ ကံေကာင္းသည့္ သူမ်ားျဖစ္၏။ မိမိဘ၀ကုိ ႀကိဳးစားမႈ၊ စူးစမ္းဆင္ျခင္မႈႏွင့္ လုပ္ေဆာင္မႈတုိ႔ကုိ အရင္းတည္၍ မိမိလုိသလုိ ဖန္တီးတည္ေဆာက္ ႏုိင္သျဖင့္လည္း လူ႔ဘ၀သည္ တန္ဘုိးရွိသည့္ ဘ၀၊ ျမင့္ျမတ္သည့္ ဘ၀ဟု ဆုိျခင္းျဖစ္၏။ လူႏွင့္ တိရိစၧာန္တုိ႔သည္ သတၱ၀ါဟူေသာ အေခၚအေ၀ၚခ်င္းတူေသာ္လည္း အက်ိဳးေပးခ်င္း ကြာျခား၏။ ဘ၀တည္ေဆာက္ပုံခ်င္း ကြာျခား၏။ လူႏွင့္ တိရိစၧာန္တုိ႔ကုိ မဆုိထားလင့္၊ လူလူခ်င္းပင္လွ်င္ အက်ိဳးေပးခ်င္း ကြာျခား၏။ ဘ၀ရရွိလာၾကပုံခ်င္း ကြာျခား၏။ အတိတ္ကံ၏ အက်ိဳးေပးေၾကာင့္ အခ်ိဳ႕လူမ်ားသည္ ခ်မ္းသာသည့္ ႏုိင္ငံ၊ ခ်မ္းသာသည့္ မိသားစု၊ ခ်မ္းသာသည့္ မိဘညီအစ္ကုိ ေမာင္ႏွစ္မ ေဆြမ်ိဳးမိတ္သဂၤဟ အသုိင္းအ၀ုိင္းတြင္ လူလာျဖစ္ၾက၏။ သုိ႔ေသာ္ လူႏွင့္မတူသည့္ လူ၊ အသိဉာဏ္ မရွိသည့္လူ အျဖစ္ ေမြးဖြားလာခဲ့ရ၏။ အခ်ိဳ႕ကား ဆင္းရဲသည့္ ႏုိင္ငံ၊ မိသားစု၊ မိဘေဆြမ်ိဳး ညီအစ္ကုိ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းမ်ားတြင္ လူလာျဖစ္ၾက၏။ သုိ႔ေသာ္ လူပီသသည့္လူ၊ အသိဉာဏ္ရွိသည့္ လူအျဖစ္ ေမြးဖြားလာခဲ့၏။ အခ်ိဳ႕ကား ခ်မ္းသာသည့္ ႏုိင္ငံ၊ မိသားစု အသုိင္းအ၀ုိင္းစသည္တုိ႔ႏွင့္ ျပည့္စုံသည့္အျပင္ အသိပညာႏွင့္ ျပည့္စုံသည့္ လူအျဖစ္ ေမြးဖြားခဲ့ၾက၏။ ႏွစ္ဘက္စုံသည့္ လူအျဖစ္ ေမြးဖြားလာခဲ့၏။ အခ်ိဳ႕သည္ကား ႏွစ္ဘက္လုံး ခ်ိဳ႕သည့္လူအျဖစ္ ေမြးဖြားခဲ့ၾက၏။ ဤသည္မွာ လူခ်င္းတူေသာ္လည္း အက်ိဳးေပးခ်င္း ကြားျခားမႈ၏ သက္ေသပင္ျဖစ္၏။ တစ္နည္းဆုိရေသာ္ အတိတ္ကံ ဖန္တီးေပးမႈ၏ ရလာဘ္ပင္ျဖစ္၏။ အတိတ္အက်ိဳးသည္ ထုိမွ်ေလာက္သာ ျဖစ္၏။ အတိတ္ကံ၏ အက်ိဳးေပးမႈသည္ လူတစ္ဦး ေမြးဖြားလာသည့္ ႐ုပ္လကၡဏာအသြင္အျပင္၊ အသုိင္းအ၀ုိင္း၊ ေနရာေဒသ ေကာင္း မေကာင္းမွ်ေလာက္သာ ျဖစ္၏။ ထုိသူ၏ ဘ၀အဆင့္အတန္းျမင့္မႈ၊ အသိပညာတုိးပြားမႈ၊ ပစၥဳပၸန္ သံသရာ ႀကီးပြားမႈတုိ႔အတြက္ကား ထုိသူ၏ ယခုဘ၀ လုပ္ေဆာက္ေနသည့္ အလုပ္၊ အသိဉာဏ္ပညာႏွင့္ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈ အေပၚတြင္ မူတည္သြားေတာ့၏။ ဆုိလုိသည္မွာ လူ႔ဘ၀ကုိ ရရွိလာျခင္းသည္ အတိတ္ကံ၏ အက်ိဳးေပးမႈႏွင့္ သက္ဆုိင္သြားၿပီး ရရွိလာသည့္ လူ႔ဘ၀တြင္ လူပီသေစရန္ႏွင့္ ပစၥဳပၸန္ သံသရာေကာင္းေစရန္၊ ဘ၀တုိးတက္မႈ ရေစရန္တုိ႔အတြက္ကား ထုိသူ၏ လက္ရွိကံ ဉာဏ္ ၀ီရိယ သုံးမ်ိဳးအေပၚတြင္သာ ပဓာနျဖစ္ေၾကာင္း ဆုိလုိ၏။ ရရွိလာသည့္ လူ႔ဘ၀ကုိ ဉာဏ္၊ ၀ီရိယတုိ႔ႏွင့္ ေပါင္းစပ္ၿပီး ေစတနာေကာင္းျဖင့္ အလုပ္လုပ္မႈသည္သာ လူပီသသည့္ လူျဖစ္ရန္ အဓိကက်ေၾကာင္း ဆုိလုိရင္း ျဖစ္ပါ၏။
လူသည္ ဘုန္းကံႀကီးမားၿပီး အရာရာကုိ ဖန္တီးႏုိင္သည့္ သူျဖစ္ေသာ္လည္း ကံ ဉာဏ္ ၀ီရိယတုိ႔ကုိ အသုံးျပဳၿပီး ရရွိလာသည့္ ဘ၀ကုိ တန္ဘုိးရွိေအာင္ အသုံးမျပဳႏုိင္လွ်င္ လူပီသသည့္ လူဟု မဆုိႏုိင္ေပ။ အခ်ိဳ႕ လူ႔ဘ၀ကုိ ရလာေသာ္လည္း ရရွိလာသည့္ ဘ၀ကုိ ျဖစ္သလုိ ေနပစ္လုိက္ၾက၏။ အရာရာကုိ ဖန္တီးႏုိင္သည့္ လူ႔ဘ၀တြင္ မိမိလုိခ်င္သည့္ ပုံစံမဖန္တီးဘဲ တန္ဘုိးမ့ဲသည့္ လူအျဖစ္ ျဖဳန္းတီးပစ္လုိက္ၾက၏။ ႀကိဳးစားလွ်င္ ျဖစ္ႏုိင္သည့္ ဘ၀ကုိ မႀကိဳးစားဘဲ ကံကုိသာ အျပစ္ပုံခ်လုိက္ၾက၏။ ကံ မေကာင္းပါဘူးဟုဆုိကာ မိမိ၏ ပစၥဳပၸန္ အစြမ္းကုိ ေမ့ထားလုိက္ၾက၏။ ဉာဏ္ႏွင့္ ၀ီရိယကုိပယ္ကာ အတိတ္ကံ မေကာင္းလုိ႔သာ ဒီလုိဘ၀မ်ိဳး ျဖစ္ေနရတာဟု ဘာမွမလုပ္ဘဲ မခုိင္လုံသည့္ အေၾကာင္းျပမ်ားကုိသာ အေဖာ္ျပဳေနၾကေတာ့၏။ စင္စစ္ လူအျဖစ္ ေမြးဖြားေပးလုိက္မႈသည္ပင္ အတိတ္ကံ၏ အက်ိဳးေပးမႈ ၿပီးဆုံးသြား၏။ ပစၥဳပၸန္ တုိးတက္ရန္အတြက္ကား ပစၥဳပၸန္မွာ လုပ္ရမည့္ လူ၏ တာ၀န္သာ ျဖစ္၏။ အမွန္အားျဖင့္ ကံဟူသည္မွာ အလုပ္ကုိပင္ ဆုိျခင္းျဖစ္၏။ အလုပ္ေကာင္းလွ်င္ ကံေကာင္းမည္ျဖစ္ၿပီး အလုပ္ဆုိးလွ်င္ကား ကံဆုိးမည္သာ ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကံ၏အက်ိဳးေပးေကာင္းကုိ လုိခ်င္လွ်င္ ဉာဏ္၀ီရိယႏွင့္သာ ႀကိဳးစားရယူရန္ လုိအပ္ေပ၏။ ဉာဏ္၀ီရိယ ရွိပါမွ ကံကကူညီမည္ဟု ဆုိသည့္အတုိင္း ေစတနာေကာင္းပါသည့္ ဉာဏ္၀ီရိယႏွင့္ ႀကိဳးစားလွ်င္ ကံလည္းေကာင္းလာမည္သာ ျဖစ္ပါ၏။ ထုိသေဘာကုိ ေမ့ေနၾကသျဖင့္ အခ်ိဳ႕လူမ်ားသည္ လူျဖစ္လာေသာ္လည္း လူႏွင့္မတူသည့္အျပင္ ရရွိလာသည့္ ဘ၀တြင္လည္း စား၀တ္ေနေရး အဆင္ေျပေစရန္အတြက္ အစစအရာရာ လုေနၾကရေတာ့၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ထုိသူမ်ားကုိ လူဟုမေခၚၾကဘဲ “လု”ဟုသာ ေခၚၾကေလ၏။ ဘ၀မွာ “လု“ေနရသည့္ အရာမ်ားျဖင့္သာ အခ်ိန္ကုန္ေနၾကရေသာေၾကာင့္ လူျဖစ္ေသာ္လည္း လူမပီသသည့္ လူ၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ လုေနရသည့္ လူဟုေခၚၾကျခင္း ျဖစ္၏။
သုိ႔ဆုိလွ်င္ ထုိသူမ်ားသည္ ပစၥဳပၸန္ဘ၀မွာပင္ ထုိသုိ႔ဘ၀ကုိ လုေနၾကရလွ်င္ သံသရာအတြက္ကား မည္သုိ႔ဖန္တီးၾကမည္နည္း။ ယခုဘ၀မွာပင္ ဘ၀ကုိ ျဖစ္သလုိေနကာ အခ်ည္းႏွီးကုန္ဆုံး သြားသူမ်ားသည္ ေသၿပီးေနာက္ဘ၀မ်ားတြင္လည္း ဘ၀ကူး ေကာင္းမည္မဟုတ္လွေပ။ အစစအရာရာ လုေနၾကရသည့္ ဘ၀တြင္ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈအတြက္လည္း လုေနၾကရမည္သာ ျဖစ္၏။ ဉာဏ္ႏွင့္ယွဥ္သည့္ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈ အလုပ္မပါသည့္ သူမ်ားသည္ စား၀တ္ေနေရးမ်ားတြင္လည္း အဆင္ေျပမႈမရွိႏုိင္သည့္အျပင္ မည္သူႏွင့္ယွဥ္ယွဥ္ အၿမဲေနာက္က်ေနတတ္ကာ အရာအားလုံးအတြက္ လု၍သာ ေနၾကရတတ္၏။ ထုိသုိ႔ ဘုန္းကံႀကီးမားသည့္ လူ႔ဘ၀တြင္ လုေနၾကရသည့္ သူမ်ားသည္ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈအတြက္လည္း လုေနၾကရသျဖင့္ ေနာင္ဘ၀သံသရာတြင္လည္း လူးေနရတတ္ေပ၏။ လူးသည္ဟူသည္ ဘ၀တြင္ မည္သည့္အရာမွ် အတည္တက် မရွိဘဲ ဟုိေရာက္ဒီေရာက္၊ ဟုိျဖစ္ဒီျဖစ္၊ ဟုိက်ဒီက် ဘ၀မ်ားျဖင့္ ဘ၀သံသရာ ေအာက္ေအာက္ဘုံမ်ားတြင္သာ လူးလြင့္ေနတတ္သည္ကုိ ဆုိျခင္းျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ လူျဖစ္ေသာ္လည္း ကံဉာဏ္၀ီရိယကုိ အရင္းတည္ကာ လူပီသေအာင္ မလုပ္ႏုိင္သျဖင့္ စား၀တ္ေနေရး ကုသုိလ္ေရးမ်ားတြင္ လုေနၾကရသည့္ သူမ်ားသည္ ေနာင္ဘ၀သံသရာတြင္လည္း ေအာက္ေအာက္ဘုံဘ၀မ်ားတြင္သာ လူးလြင့္ေနတတ္သျဖင့္ ထုိသူမ်ားကုိ လူပီသသည့္ လူဟုမေခၚႏုိင္ဘဲ “လူး”ဟုသာ ေခၚၾကျခင္း ျဖစ္၏။
စင္စစ္လူဟူသည္ ကံဉာဏ္၀ီရိယကုိ အရင္းတည္ကာ အေၾကာင္းအက်ိဳး အေကာင္းအဆုိးကုိ ပုိင္းျခားေ၀ဖန္ စိစစ္ႏုိင္သူကုိသာ လူဟုေခၚ၏။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ကုသုိလ္အကုသုိလ္ကုိ သိသူကုိသာ လူဟု ေခၚဆုိႏုိင္၏။ ကုသုိလ္အကုသုိလ္ အက်ိဳးအေၾကာင္းကုိ သိရန္မွာလည္း အသိပညာ ရွိမွသာျဖစ္၏။ အသိဉာဏ္ပညာ မရွိလွ်င္ စူးစမ္းဆင္ျခင္ႏုိင္မႈလည္း မရွိႏုိင္သည့္အျပင္ အေကာင္းအဆုိးကုိလည္း ခဲြျခားႏုိင္စြမ္း မရွိႏုိင္ေပ။ ထုိ႔သုိ႔ လူျဖစ္လာၿပီး အသိဉာဏ္မရွိပါလွ်င္ လူသည္လည္း တိရစၧာန္မ်ားအတုိင္းပင္ ျဖစ္ေနတတ္ေပသည္။ တိရစၧာန္မ်ားသည္လည္း အိပ္ၾက၊ စားၾက၊ ကာမဂုဏ္ မွီ၀ဲၾကသည္မ်ားကုိ ျပဳလုပ္ၾကသကဲ့သုိ႔ အသိဉာဏ္ပညာ မရွိသည့္ လူမ်ားသည္လည္း ထုိသုံးမ်ိဳးႏွင့္သာ အခ်ိန္ကုန္ေနတတ္သျဖင့္ လူျဖစ္ေနေသာ္လည္း လူမပီသသည့္သူ၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ “လူ႔တိရစၧာန္” ဟု ေခၚဆုိၾက၏။ ဤသေဘာကုိ လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက “ေမထုန္မွီ အိပ္စားလုိ႔၊ ေယာက်္ားႏွင့္ ႏြားမွာ၊ ျပည့္စုံကုံလုံရွိပါ၏။ သိပညာ တတ္တပါး၊ ႏြားထက္ပုိသာ၊ တတ္ပညာ ခ်ိဳ႕ရွာေခ်က၊ လူမုိက္ေခါင္ ထုိေယာက္်ားကုိ၊ ႏြားဟုဆုိရ“ဟု စပ္ဆုိကာ သတိေပးေတာ္မူခဲ့၏။ မွန္၏။ ေမထုန္မွီ၀ဲျခင္း၊ အိပ္ျခင္း၊ စားျခင္းမ်ားကုိ လူမ်ားလည္း လုပ္ၾကသကဲ့သုိ႔ တိရစၧာန္မ်ားလည္း လုပ္ၾက၏။ လူသည္ကား အသိပညာရွိျခင္း တစ္ခုသာ တိရစၧာန္ႏွင့္ သာသည့္ အခ်က္ျဖစ္၏။ ထုိသာသည့္ အသိပညာပါ မရွိလွ်င္ကား ထုိလူသည္ အထည္ကုိယ္အားျဖင့္ လူဟုဆုိႏုိင္ေသာ္လည္း လူမပီသသည့္ လူ၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ အသိဉာဏ္မရွိသည့္ သတၱ၀ါ၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ လူ႔တိရစၧာန္ပင္ ျဖစ္ေလေတာ့၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အေကာင္းဆုံး၊ အျမတ္ဆုံးျဖစ္သည့္ လူ႔ဘ၀ကုိ ရရွိေနၾကသည့္ လူမ်ားသည္ လူပီသသည့္ လူမ်ားျဖစ္ေစရန္ ဉာဏ္ႏွင့္ယွဥ္သည့္ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈျဖင့္ ေစတနာေကာင္းပါသည့္ အလုပ္မ်ားကုိသာ လုပ္ေဆာင္ေနထုိင္ရန္လုိေၾကာင္း ဆုိျခင္းျဖစ္၏။ ဆုိလုိသည္မွာ ကံဉာဏ္၀ီရိယကုိ လက္ကုိင္ထားသည့္ လူျဖစ္ရန္ ေနထုိင္မွသာ လူဟုဆုိေၾကာင္း ဆုိလုိရင္းျဖစ္ပါ၏။
အခ်ဳပ္အားျဖင့္ လူ႔ဘ၀သည္ အရာရာကုိ ဖန္တီးႏုိင္စြမ္းရွိသည့္ ဘ၀၊ အျမင့္ျမတ္ဆုံးေသာ ဘ၀၊ တန္ဘုိးအရွိဆုံးေသာ ဘ၀ျဖစ္ေသာ္လည္း ထုိဘ၀ကုိ အခ်ည္းႏွီးေသာဘ၀၊ ပစၥဳပၸန္ သံသရာ အစစအရာရာတြင္ လု႔ေနရသည့္ ဘ၀၊ မေကာင္းသည့္ လုပ္ရပ္မ်ားေၾကာင့္ မေကာင္းသည့္ ဘုံဘ၀မ်ားတြင္သာ လူးေနရသည့္ ဘ၀မ်ားအျဖစ္ ေျပာင္းလဲပစ္ႏုိင္သည္မွာလည္း လူသာလွ်င္ ျဖစ္သျဖင့္ လူသားမ်ားသည္ လူပီသသည့္ လူမ်ားျဖစ္ေစရန္၊ လုေနရသည့္ လူမ်ားမျဖစ္ေစရန္ႏွင့္ လူးေနရသည့္ လူမ်ားမျဖစ္ေစရန္ အသိဉာဏ္ပညာပါသည့္ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈကုိ လက္ကုိင္ထားကာ ေစတနာေကာင္းျဖင့္ မိမိလုိခ်င္သည့္အရာကုိ ရေအာင္ႀကိဳးစားရန္သာ ျဖစ္သည္ဟူသည့္ အခ်က္ပင္ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ရရွိလာသည့္ တန္ဘုိးရွိသည့္ လူအျဖစ္ကုိ လုရင္း၊ လူးရင္းျဖင့္ အခ်ိန္မကုန္ၾကေစဘဲ အေၾကာင္းအက်ိဳး၊ အေကာင္းအဆိုး၊ ကုသုိလ္ အကုသုိလ္ကုိ သိရွိကာ လုိက္နာက်င့္သုံးၿပီး ေစတနာေကာင္းပါရွိသည့္ လုပ္ရပ္မ်ားျဖင့္ လူပီသသည့္ လူမ်ားျဖစ္ေအာင္သာ ႀကိဳးစားၾကရန္ ျဖစ္ပါေၾကာင္း ေစတနာေကာင္းျဖင့္ အသိေပးတုိက္တြန္း လုိက္ရပါသည္။ အားလုံး လူပီသသည့္ လူမ်ား ျဖစ္ၾကပါေစ…
မွန္၏။ လူ႔ဘ၀ကုိ ရလာၾကသည့္ လူမ်ားသည့္ ကံေကာင္းသည့္ သူမ်ားျဖစ္၏။ မိမိဘ၀ကုိ ႀကိဳးစားမႈ၊ စူးစမ္းဆင္ျခင္မႈႏွင့္ လုပ္ေဆာင္မႈတုိ႔ကုိ အရင္းတည္၍ မိမိလုိသလုိ ဖန္တီးတည္ေဆာက္ ႏုိင္သျဖင့္လည္း လူ႔ဘ၀သည္ တန္ဘုိးရွိသည့္ ဘ၀၊ ျမင့္ျမတ္သည့္ ဘ၀ဟု ဆုိျခင္းျဖစ္၏။ လူႏွင့္ တိရိစၧာန္တုိ႔သည္ သတၱ၀ါဟူေသာ အေခၚအေ၀ၚခ်င္းတူေသာ္လည္း အက်ိဳးေပးခ်င္း ကြာျခား၏။ ဘ၀တည္ေဆာက္ပုံခ်င္း ကြာျခား၏။ လူႏွင့္ တိရိစၧာန္တုိ႔ကုိ မဆုိထားလင့္၊ လူလူခ်င္းပင္လွ်င္ အက်ိဳးေပးခ်င္း ကြာျခား၏။ ဘ၀ရရွိလာၾကပုံခ်င္း ကြာျခား၏။ အတိတ္ကံ၏ အက်ိဳးေပးေၾကာင့္ အခ်ိဳ႕လူမ်ားသည္ ခ်မ္းသာသည့္ ႏုိင္ငံ၊ ခ်မ္းသာသည့္ မိသားစု၊ ခ်မ္းသာသည့္ မိဘညီအစ္ကုိ ေမာင္ႏွစ္မ ေဆြမ်ိဳးမိတ္သဂၤဟ အသုိင္းအ၀ုိင္းတြင္ လူလာျဖစ္ၾက၏။ သုိ႔ေသာ္ လူႏွင့္မတူသည့္ လူ၊ အသိဉာဏ္ မရွိသည့္လူ အျဖစ္ ေမြးဖြားလာခဲ့ရ၏။ အခ်ိဳ႕ကား ဆင္းရဲသည့္ ႏုိင္ငံ၊ မိသားစု၊ မိဘေဆြမ်ိဳး ညီအစ္ကုိ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းမ်ားတြင္ လူလာျဖစ္ၾက၏။ သုိ႔ေသာ္ လူပီသသည့္လူ၊ အသိဉာဏ္ရွိသည့္ လူအျဖစ္ ေမြးဖြားလာခဲ့၏။ အခ်ိဳ႕ကား ခ်မ္းသာသည့္ ႏုိင္ငံ၊ မိသားစု အသုိင္းအ၀ုိင္းစသည္တုိ႔ႏွင့္ ျပည့္စုံသည့္အျပင္ အသိပညာႏွင့္ ျပည့္စုံသည့္ လူအျဖစ္ ေမြးဖြားခဲ့ၾက၏။ ႏွစ္ဘက္စုံသည့္ လူအျဖစ္ ေမြးဖြားလာခဲ့၏။ အခ်ိဳ႕သည္ကား ႏွစ္ဘက္လုံး ခ်ိဳ႕သည့္လူအျဖစ္ ေမြးဖြားခဲ့ၾက၏။ ဤသည္မွာ လူခ်င္းတူေသာ္လည္း အက်ိဳးေပးခ်င္း ကြားျခားမႈ၏ သက္ေသပင္ျဖစ္၏။ တစ္နည္းဆုိရေသာ္ အတိတ္ကံ ဖန္တီးေပးမႈ၏ ရလာဘ္ပင္ျဖစ္၏။ အတိတ္အက်ိဳးသည္ ထုိမွ်ေလာက္သာ ျဖစ္၏။ အတိတ္ကံ၏ အက်ိဳးေပးမႈသည္ လူတစ္ဦး ေမြးဖြားလာသည့္ ႐ုပ္လကၡဏာအသြင္အျပင္၊ အသုိင္းအ၀ုိင္း၊ ေနရာေဒသ ေကာင္း မေကာင္းမွ်ေလာက္သာ ျဖစ္၏။ ထုိသူ၏ ဘ၀အဆင့္အတန္းျမင့္မႈ၊ အသိပညာတုိးပြားမႈ၊ ပစၥဳပၸန္ သံသရာ ႀကီးပြားမႈတုိ႔အတြက္ကား ထုိသူ၏ ယခုဘ၀ လုပ္ေဆာက္ေနသည့္ အလုပ္၊ အသိဉာဏ္ပညာႏွင့္ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈ အေပၚတြင္ မူတည္သြားေတာ့၏။ ဆုိလုိသည္မွာ လူ႔ဘ၀ကုိ ရရွိလာျခင္းသည္ အတိတ္ကံ၏ အက်ိဳးေပးမႈႏွင့္ သက္ဆုိင္သြားၿပီး ရရွိလာသည့္ လူ႔ဘ၀တြင္ လူပီသေစရန္ႏွင့္ ပစၥဳပၸန္ သံသရာေကာင္းေစရန္၊ ဘ၀တုိးတက္မႈ ရေစရန္တုိ႔အတြက္ကား ထုိသူ၏ လက္ရွိကံ ဉာဏ္ ၀ီရိယ သုံးမ်ိဳးအေပၚတြင္သာ ပဓာနျဖစ္ေၾကာင္း ဆုိလုိ၏။ ရရွိလာသည့္ လူ႔ဘ၀ကုိ ဉာဏ္၊ ၀ီရိယတုိ႔ႏွင့္ ေပါင္းစပ္ၿပီး ေစတနာေကာင္းျဖင့္ အလုပ္လုပ္မႈသည္သာ လူပီသသည့္ လူျဖစ္ရန္ အဓိကက်ေၾကာင္း ဆုိလုိရင္း ျဖစ္ပါ၏။
လူသည္ ဘုန္းကံႀကီးမားၿပီး အရာရာကုိ ဖန္တီးႏုိင္သည့္ သူျဖစ္ေသာ္လည္း ကံ ဉာဏ္ ၀ီရိယတုိ႔ကုိ အသုံးျပဳၿပီး ရရွိလာသည့္ ဘ၀ကုိ တန္ဘုိးရွိေအာင္ အသုံးမျပဳႏုိင္လွ်င္ လူပီသသည့္ လူဟု မဆုိႏုိင္ေပ။ အခ်ိဳ႕ လူ႔ဘ၀ကုိ ရလာေသာ္လည္း ရရွိလာသည့္ ဘ၀ကုိ ျဖစ္သလုိ ေနပစ္လုိက္ၾက၏။ အရာရာကုိ ဖန္တီးႏုိင္သည့္ လူ႔ဘ၀တြင္ မိမိလုိခ်င္သည့္ ပုံစံမဖန္တီးဘဲ တန္ဘုိးမ့ဲသည့္ လူအျဖစ္ ျဖဳန္းတီးပစ္လုိက္ၾက၏။ ႀကိဳးစားလွ်င္ ျဖစ္ႏုိင္သည့္ ဘ၀ကုိ မႀကိဳးစားဘဲ ကံကုိသာ အျပစ္ပုံခ်လုိက္ၾက၏။ ကံ မေကာင္းပါဘူးဟုဆုိကာ မိမိ၏ ပစၥဳပၸန္ အစြမ္းကုိ ေမ့ထားလုိက္ၾက၏။ ဉာဏ္ႏွင့္ ၀ီရိယကုိပယ္ကာ အတိတ္ကံ မေကာင္းလုိ႔သာ ဒီလုိဘ၀မ်ိဳး ျဖစ္ေနရတာဟု ဘာမွမလုပ္ဘဲ မခုိင္လုံသည့္ အေၾကာင္းျပမ်ားကုိသာ အေဖာ္ျပဳေနၾကေတာ့၏။ စင္စစ္ လူအျဖစ္ ေမြးဖြားေပးလုိက္မႈသည္ပင္ အတိတ္ကံ၏ အက်ိဳးေပးမႈ ၿပီးဆုံးသြား၏။ ပစၥဳပၸန္ တုိးတက္ရန္အတြက္ကား ပစၥဳပၸန္မွာ လုပ္ရမည့္ လူ၏ တာ၀န္သာ ျဖစ္၏။ အမွန္အားျဖင့္ ကံဟူသည္မွာ အလုပ္ကုိပင္ ဆုိျခင္းျဖစ္၏။ အလုပ္ေကာင္းလွ်င္ ကံေကာင္းမည္ျဖစ္ၿပီး အလုပ္ဆုိးလွ်င္ကား ကံဆုိးမည္သာ ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကံ၏အက်ိဳးေပးေကာင္းကုိ လုိခ်င္လွ်င္ ဉာဏ္၀ီရိယႏွင့္သာ ႀကိဳးစားရယူရန္ လုိအပ္ေပ၏။ ဉာဏ္၀ီရိယ ရွိပါမွ ကံကကူညီမည္ဟု ဆုိသည့္အတုိင္း ေစတနာေကာင္းပါသည့္ ဉာဏ္၀ီရိယႏွင့္ ႀကိဳးစားလွ်င္ ကံလည္းေကာင္းလာမည္သာ ျဖစ္ပါ၏။ ထုိသေဘာကုိ ေမ့ေနၾကသျဖင့္ အခ်ိဳ႕လူမ်ားသည္ လူျဖစ္လာေသာ္လည္း လူႏွင့္မတူသည့္အျပင္ ရရွိလာသည့္ ဘ၀တြင္လည္း စား၀တ္ေနေရး အဆင္ေျပေစရန္အတြက္ အစစအရာရာ လုေနၾကရေတာ့၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ထုိသူမ်ားကုိ လူဟုမေခၚၾကဘဲ “လု”ဟုသာ ေခၚၾကေလ၏။ ဘ၀မွာ “လု“ေနရသည့္ အရာမ်ားျဖင့္သာ အခ်ိန္ကုန္ေနၾကရေသာေၾကာင့္ လူျဖစ္ေသာ္လည္း လူမပီသသည့္ လူ၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ လုေနရသည့္ လူဟုေခၚၾကျခင္း ျဖစ္၏။
သုိ႔ဆုိလွ်င္ ထုိသူမ်ားသည္ ပစၥဳပၸန္ဘ၀မွာပင္ ထုိသုိ႔ဘ၀ကုိ လုေနၾကရလွ်င္ သံသရာအတြက္ကား မည္သုိ႔ဖန္တီးၾကမည္နည္း။ ယခုဘ၀မွာပင္ ဘ၀ကုိ ျဖစ္သလုိေနကာ အခ်ည္းႏွီးကုန္ဆုံး သြားသူမ်ားသည္ ေသၿပီးေနာက္ဘ၀မ်ားတြင္လည္း ဘ၀ကူး ေကာင္းမည္မဟုတ္လွေပ။ အစစအရာရာ လုေနၾကရသည့္ ဘ၀တြင္ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈအတြက္လည္း လုေနၾကရမည္သာ ျဖစ္၏။ ဉာဏ္ႏွင့္ယွဥ္သည့္ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈ အလုပ္မပါသည့္ သူမ်ားသည္ စား၀တ္ေနေရးမ်ားတြင္လည္း အဆင္ေျပမႈမရွိႏုိင္သည့္အျပင္ မည္သူႏွင့္ယွဥ္ယွဥ္ အၿမဲေနာက္က်ေနတတ္ကာ အရာအားလုံးအတြက္ လု၍သာ ေနၾကရတတ္၏။ ထုိသုိ႔ ဘုန္းကံႀကီးမားသည့္ လူ႔ဘ၀တြင္ လုေနၾကရသည့္ သူမ်ားသည္ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈအတြက္လည္း လုေနၾကရသျဖင့္ ေနာင္ဘ၀သံသရာတြင္လည္း လူးေနရတတ္ေပ၏။ လူးသည္ဟူသည္ ဘ၀တြင္ မည္သည့္အရာမွ် အတည္တက် မရွိဘဲ ဟုိေရာက္ဒီေရာက္၊ ဟုိျဖစ္ဒီျဖစ္၊ ဟုိက်ဒီက် ဘ၀မ်ားျဖင့္ ဘ၀သံသရာ ေအာက္ေအာက္ဘုံမ်ားတြင္သာ လူးလြင့္ေနတတ္သည္ကုိ ဆုိျခင္းျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ လူျဖစ္ေသာ္လည္း ကံဉာဏ္၀ီရိယကုိ အရင္းတည္ကာ လူပီသေအာင္ မလုပ္ႏုိင္သျဖင့္ စား၀တ္ေနေရး ကုသုိလ္ေရးမ်ားတြင္ လုေနၾကရသည့္ သူမ်ားသည္ ေနာင္ဘ၀သံသရာတြင္လည္း ေအာက္ေအာက္ဘုံဘ၀မ်ားတြင္သာ လူးလြင့္ေနတတ္သျဖင့္ ထုိသူမ်ားကုိ လူပီသသည့္ လူဟုမေခၚႏုိင္ဘဲ “လူး”ဟုသာ ေခၚၾကျခင္း ျဖစ္၏။
စင္စစ္လူဟူသည္ ကံဉာဏ္၀ီရိယကုိ အရင္းတည္ကာ အေၾကာင္းအက်ိဳး အေကာင္းအဆုိးကုိ ပုိင္းျခားေ၀ဖန္ စိစစ္ႏုိင္သူကုိသာ လူဟုေခၚ၏။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ကုသုိလ္အကုသုိလ္ကုိ သိသူကုိသာ လူဟု ေခၚဆုိႏုိင္၏။ ကုသုိလ္အကုသုိလ္ အက်ိဳးအေၾကာင္းကုိ သိရန္မွာလည္း အသိပညာ ရွိမွသာျဖစ္၏။ အသိဉာဏ္ပညာ မရွိလွ်င္ စူးစမ္းဆင္ျခင္ႏုိင္မႈလည္း မရွိႏုိင္သည့္အျပင္ အေကာင္းအဆုိးကုိလည္း ခဲြျခားႏုိင္စြမ္း မရွိႏုိင္ေပ။ ထုိ႔သုိ႔ လူျဖစ္လာၿပီး အသိဉာဏ္မရွိပါလွ်င္ လူသည္လည္း တိရစၧာန္မ်ားအတုိင္းပင္ ျဖစ္ေနတတ္ေပသည္။ တိရစၧာန္မ်ားသည္လည္း အိပ္ၾက၊ စားၾက၊ ကာမဂုဏ္ မွီ၀ဲၾကသည္မ်ားကုိ ျပဳလုပ္ၾကသကဲ့သုိ႔ အသိဉာဏ္ပညာ မရွိသည့္ လူမ်ားသည္လည္း ထုိသုံးမ်ိဳးႏွင့္သာ အခ်ိန္ကုန္ေနတတ္သျဖင့္ လူျဖစ္ေနေသာ္လည္း လူမပီသသည့္သူ၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ “လူ႔တိရစၧာန္” ဟု ေခၚဆုိၾက၏။ ဤသေဘာကုိ လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက “ေမထုန္မွီ အိပ္စားလုိ႔၊ ေယာက်္ားႏွင့္ ႏြားမွာ၊ ျပည့္စုံကုံလုံရွိပါ၏။ သိပညာ တတ္တပါး၊ ႏြားထက္ပုိသာ၊ တတ္ပညာ ခ်ိဳ႕ရွာေခ်က၊ လူမုိက္ေခါင္ ထုိေယာက္်ားကုိ၊ ႏြားဟုဆုိရ“ဟု စပ္ဆုိကာ သတိေပးေတာ္မူခဲ့၏။ မွန္၏။ ေမထုန္မွီ၀ဲျခင္း၊ အိပ္ျခင္း၊ စားျခင္းမ်ားကုိ လူမ်ားလည္း လုပ္ၾကသကဲ့သုိ႔ တိရစၧာန္မ်ားလည္း လုပ္ၾက၏။ လူသည္ကား အသိပညာရွိျခင္း တစ္ခုသာ တိရစၧာန္ႏွင့္ သာသည့္ အခ်က္ျဖစ္၏။ ထုိသာသည့္ အသိပညာပါ မရွိလွ်င္ကား ထုိလူသည္ အထည္ကုိယ္အားျဖင့္ လူဟုဆုိႏုိင္ေသာ္လည္း လူမပီသသည့္ လူ၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ အသိဉာဏ္မရွိသည့္ သတၱ၀ါ၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ လူ႔တိရစၧာန္ပင္ ျဖစ္ေလေတာ့၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အေကာင္းဆုံး၊ အျမတ္ဆုံးျဖစ္သည့္ လူ႔ဘ၀ကုိ ရရွိေနၾကသည့္ လူမ်ားသည္ လူပီသသည့္ လူမ်ားျဖစ္ေစရန္ ဉာဏ္ႏွင့္ယွဥ္သည့္ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈျဖင့္ ေစတနာေကာင္းပါသည့္ အလုပ္မ်ားကုိသာ လုပ္ေဆာင္ေနထုိင္ရန္လုိေၾကာင္း ဆုိျခင္းျဖစ္၏။ ဆုိလုိသည္မွာ ကံဉာဏ္၀ီရိယကုိ လက္ကုိင္ထားသည့္ လူျဖစ္ရန္ ေနထုိင္မွသာ လူဟုဆုိေၾကာင္း ဆုိလုိရင္းျဖစ္ပါ၏။
အခ်ဳပ္အားျဖင့္ လူ႔ဘ၀သည္ အရာရာကုိ ဖန္တီးႏုိင္စြမ္းရွိသည့္ ဘ၀၊ အျမင့္ျမတ္ဆုံးေသာ ဘ၀၊ တန္ဘုိးအရွိဆုံးေသာ ဘ၀ျဖစ္ေသာ္လည္း ထုိဘ၀ကုိ အခ်ည္းႏွီးေသာဘ၀၊ ပစၥဳပၸန္ သံသရာ အစစအရာရာတြင္ လု႔ေနရသည့္ ဘ၀၊ မေကာင္းသည့္ လုပ္ရပ္မ်ားေၾကာင့္ မေကာင္းသည့္ ဘုံဘ၀မ်ားတြင္သာ လူးေနရသည့္ ဘ၀မ်ားအျဖစ္ ေျပာင္းလဲပစ္ႏုိင္သည္မွာလည္း လူသာလွ်င္ ျဖစ္သျဖင့္ လူသားမ်ားသည္ လူပီသသည့္ လူမ်ားျဖစ္ေစရန္၊ လုေနရသည့္ လူမ်ားမျဖစ္ေစရန္ႏွင့္ လူးေနရသည့္ လူမ်ားမျဖစ္ေစရန္ အသိဉာဏ္ပညာပါသည့္ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈကုိ လက္ကုိင္ထားကာ ေစတနာေကာင္းျဖင့္ မိမိလုိခ်င္သည့္အရာကုိ ရေအာင္ႀကိဳးစားရန္သာ ျဖစ္သည္ဟူသည့္ အခ်က္ပင္ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ရရွိလာသည့္ တန္ဘုိးရွိသည့္ လူအျဖစ္ကုိ လုရင္း၊ လူးရင္းျဖင့္ အခ်ိန္မကုန္ၾကေစဘဲ အေၾကာင္းအက်ိဳး၊ အေကာင္းအဆိုး၊ ကုသုိလ္ အကုသုိလ္ကုိ သိရွိကာ လုိက္နာက်င့္သုံးၿပီး ေစတနာေကာင္းပါရွိသည့္ လုပ္ရပ္မ်ားျဖင့္ လူပီသသည့္ လူမ်ားျဖစ္ေအာင္သာ ႀကိဳးစားၾကရန္ ျဖစ္ပါေၾကာင္း ေစတနာေကာင္းျဖင့္ အသိေပးတုိက္တြန္း လုိက္ရပါသည္။ အားလုံး လူပီသသည့္ လူမ်ား ျဖစ္ၾကပါေစ…
စာေရးသူ = အရွင္၀ိစိတၱ (ဒိုက္ဦး) ။ ေရးသားခ်ိန္ 7:04 PM
0 comments:
Post a Comment