ပန္ပါတယ္။ အဲဒါကို ျမင္တဲ့အခါ
ေက်ာင္းသားေတြအားလံုးရယ္ၾကပါေတာ့တယ္။

ရယ္သံေတြစဲသြားေတာ့မွ ပါေမာကၡႀကီးက "အခု ... ဆရာက ဒီပုလင္းကို
မင္းတို႕ရဲ႕ဘ၀လို႕ သေဘာထားၾကည့္ေစခ်င္တယ္။ ေဂါက္သီးလံုးေတြက မိသားစုတို႕၊
သားသမီးတို႕၊ က်န္းမာေရးတို႕၊ သူငယ္ခ်င္းေကာင္းတို႕၊
ကိုယ္တန္ဖိုးအထားဆံုး အႏွစ္သက္ဆံုးအရာတို႕စတဲ့ အေရးႀကီးတဲ့
အရာေတြေပါ့ကြာ။ တျခားဟာေတြ ဘာမွမရွိေတာ့ဘဲနဲ႕ သူတို႕ခ်ည္းပဲ
က်န္ခဲ့ရင္ေတာင္ ဘ၀ကိုျပည့္ေစမယ့္အရာေတြေပါ့။
ေက်ာက္စရစ္ေတြကေတာ့တျခားအေရးပါတဲ့ အလုပ္တို႕၊ အိမ္တို႕၊ ကားတို႕ေပါ့ကြာ။
သဲေတြကေတာ့ က်န္တဲ့ ေသးေသးမႊားမႊား အရာအားလံုးေပါ့။ သဲေတြကိုသာ
ပုလင္းထဲအရင္ထည့္မယ္ဆိုရင္ ေက်ာက္စရစ္ခဲတို႕ ေဂါက္သီးလံုးတို႕အတြက္
ေနရာရွိေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး။ ဘ၀မွာလည္း ဒီလုိပဲ။ မင္းတို႕ရဲ႕ အခ်ိန္ေတြ
လုပ္အားေတြကို ေသးေသးမႊားမႊားကိစၥေတြ အတြက္ပဲအကုန္လံုးသံုးပစ္ရင္
တကယ္အေရးႀကီးတဲ့အရာေတြအတြက္ ဘယ္ေတာ့မွ က်န္မွာမဟုတ္ဘူး။
ကိုယ့္စိတ္ခ်မ္းသာမႈအတြက္ အဓိကက်တဲ့ အရာေတြကို အေလးထားပါ။ သားသမီးေတြ
ရွိလာရင္ ကေလးေတြနဲ႕ အခ်ိန္ေပးၿပီး ကစားပါ။ က်န္းမာေရးကိုလည္း
ပံုမွန္စစ္ေဆးပါ။ ကိုယ့္ဇနီး/ခင္ပြန္းသည္နဲ႕ ညစာအတူတူထြက္စားတာမ်ိဳးေတြ
လုပ္ေပးပါ။ ကိုယ္ႏွစ္သက္မက္ေမာတဲ့ အားကစားတို႕ ၀ါသနာပါရာတို႕ကို
စိတ္ေက်နပ္ေလာက္တဲ့အထိ လုပ္ပါ။ ကုိယ့္အတြက္ တကယ္အေရးပါတဲ့

ေဂါက္သီးလိုမ်ိဳး အရာေတြကို အေလးထားပါ။ ကိုယ့္အတြက္ ဘယ္အရာက
ဘယ္ေလာက္အေရးႀကီးလဲဆိုတာကိုလည္း အဆင့္ခြဲျခား သတ္မွတ္ထားပါ။
က်န္တာေတြကေတာ့ သဲေတြပါပဲကြာ။"

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္က လက္ကိုေထာင္ၿပီး ေကာ္ဖီက
ဘာကိုကိုယ္စားျပဳတာလဲဆိုတာ ေမးလိုက္ပါတယ္။ ပါေမာကၡႀကီးက ၿပံဳးလိုက္ရင္း
"အဲဒီလိုေမးတဲ့အတြက္ ဆရာ၀မ္းသာပါတယ္။ အဲဒါကဘာကို ေျပာခ်င္တာလဲဆိုေတာ့
မင္းတို႕ရဲ႕ဘ၀မွာ ဘယ္ေလာက္ပဲ လုပ္စရာေတြျပည့္ေနပါေစ
သူငယ္ခ်င္းေကာင္းတစ္ေယာက္နဲ႕ ေအးေအးေဆးေဆးထိုင္ၿပီး ေကာ္ဖီ(၂)ခြက္ေလာက္
ေသာက္ဖို႕အတြက္ ေနရာလြတ္(အခ်ိန္)ေလးေတြေတာ့ အၿမဲရွိေနေသးတယ္ ဆိုတာပါပဲ။"